روز عاشورا حضرت زینب (س) لباس نو به تن فرزندانش، عون و محمد، پوشاند و گرد و غبار از رویشان پاک کرد. به چشمانشان سرمه کشید و شمشیر به دستانشان داد و آن ها را آماده ی شهادت کرد. سپس آن دو را به حضور برادرش امام حسین (ع) آورد و اجازه ی میدان خواست.

الا ای آسمان عشق بنگر اختر خود را
بلا گردان اصغر کن دو طفل خواهر خود را
بیا و بر مگردان این کفن پوشان زینب را
که نزد فاطمه بالا بگیرد او سر خود را
بدان غیرت ز حیدر، رزم از عباس تو داریم
نظر کن رزم شاگردان میر لشکر خود را

امام حسین (ع) پیکر پاک آن دو نوجوان حضرت زینب (س) را در بغل گرفت و در حالی که پاهایشان به زمین کشیده می شد، به سوی خیمه ها آورد. وقتی بانوان به استقبال جنازه ها می آمدند، همیشه حضرت زینب (س) پیشاپیش بانوان بود، ولی این بار زینب (س) دیده نمی شد! او از خیمه بیرون نیامده بود تا مبادا برادرش اورا در این حال ببیند و در برابر خواهر شرمنده شود. (سوگنامه آل محمد، محمد محمدی اشتهاردی)

گل های خواهر گردیده پرپر              شد هدیه هایی بهر برادر
تنها نه گل ها، بلکه فدایت              دار و ندار و هستی خواهر
از پشت پرده در خیمه دیدم                آیی زمیدان ای پور حیدر
برروی دستت چون دسته ی گل  گل های سرخم در خون شناور
بگرفتی از چه سر را به پایین               هرگز نبینم شرم تو دیگر
گفتم نیایم از خیمه بیرون                 تا که نباشد شرمنده دلبر
یارب نگردد از محرم خود               شرمنده یک تن تا روز محشر